„Jedyną opcją pod koniec lat 90-tych były bardzo sztywne rowery wyścigowe z agresywnymi kątami i superkrótką bazą kół, co nie było dobrym rozwiązaniem, ponieważ nie dało się do nich założyć szerszych opon. To była masakra. Nikt nie chciał spędzać wielu godzin w siodle na takim rowerze, więc stworzyliśmy Roubaix” — Rodney Hines, twórca pierwszego modelu Roubaix

Rozpoczęcie przez Toma Boonena współpracy z zespołem Quick-Step w 2007 doprowadziło do powstania Roubaix SL2. W tym modelu poprawiliśmy sztywność tylnego trójkąta, co spowodowało, że Roubaix było zwrotne i świetnie się prowadziło przy zachowaniu sztywności pionowej. Tom wygrał Paris-Roubaix w 2008 i 2009 roku.

Przy pracach nad Roubaix SL3 skorzystaliśmy z wszystkiego, czego dowiedzieliśmy się projektując Tarmaca SL3, co poskutkowało nową, superlekką ramą o zmienionej geometrii, amortyzującymi wkładkami z elastomeru Zertz oraz wewnętrznym prowadzeniem kabli. Fabian Cancellara wygrał Paris-Roubaix z taką lekkością, że prasa huczała od pogłosek o ukrytym w jego rowerze silniku.

Roubaix SL4 było ostatnim dzieckiem obsesyjnego dążenia do idealnych proporcji pomiędzy wagą a sztywnością. Widelec i główka ramy były taperowane aby utrzymać równowagę pomiędzy sztywnością a ugięciem pionowym, a każda rura i ułożenie warstw karbonu były indywidualnie opracowane dla każdego rozmiaru. Po raz pierwszy zastosowaliśmy sztycę CG-R. Tom Boonen i Niki Terpstra wygrali Paris-Roubaix na tym modelu w 2012 i 2014 roku.

Najbardziej radykalna zmiana nadeszła w 2017 roku wraz z zastosowaniem w Roubaix amortyzacji Future Shock. Lżejszy, płynniejszy, zaprojektowany zgodnie z technologią Rider-First Engineered ™, posiadał również 20mm skoku dzięki zastosowaniu Future Shock. Ten model wyznaczył nowe standardy komfortu podczas jazdy na wyścigowym rowerze szosowym. Drugie miejsce Zdenka Stybara w 2017 i widowiskowe zwycięstwo Petera Sagana w 2018 potwierdziły dominację Roubaix na brukach północy.